Η Κυριακή 10 Νοεμβρίου αποτέλεσε για την Αθήνα μία γιορτή του αθλητισμού και του πολιτισμού. Την ημέρα αυτή πραγματοποιήθηκε ο 31ος Κλασσικός Μαραθώνιος της Αθήνας με τους αγώνες της κλασσικής διαδρομής και τους αγώνες των 10 και 5χλμ στους οποίους συνολικά συμμετείχαν 30.000 περίπου αθλητές. Οι αγώνες αυτοί, που τα τελευταία χρόνια έχουν διαδοθεί ιδιαίτερα στη χώρα μας, αποτελούν μία απόδειξη ότι σύγχρονος άνθρωπος έχει αναζητήσεις που δεν σχετίζονται μόνο με την οικονομική του ευμάρεια αλλά που μέσα από τις διόδους του αθλητισμού και του πολιτισμού οδηγούν στην αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων και των κοινωνιών τους.
Το μέλος μας Ιωάννης Ψαράς μετέφερε το μήνυμα της οργάνωσης Μηχανικοί της Γης μέσα στο πλήθος του κόσμου που συμμετείχε και παρακολούθησε τον αγώνα. Η ενέργεια αυτή πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της ιδέας για μία ευρύτερη συμμετοχή στον αντίστοιχο αγώνα που θα διεξαχθεί του χρόνου. Οι Μηχανικοί της Γης ευελπιστούν μέσα από το κάλεσμα που θα απευθύνουν στην Πολυτεχνειακή κοινότητα και στον κόσμο των μηχανικών να μπορέσουν να γίνουν ευρύτερα γνωστοί και να αναδείξουν το ανθρωπιστικό πρόσωπο που οι άνθρωποι της θετικής σκέψης κουβαλάνε πάνω τους.
Για το Γιάννη ήταν η πρώτη φορά που έτρεξε την κλασσική διαδρομή αλλά η δωδέκατη συνολικά στη διοργάνωση, καθότι είχαν προηγηθεί άλλες έντεκα χρονιές στις οποίες έτρεξε τα 10χλμ. Την εμπειρία αυτή μας τη μεταφέρει στο βαθμό που αυτό είναι εφικτό μέσα από τις ακόλουθες γραμμές.
Την ιδέα να συμμετάσχω στο κλασσικό μαραθώνιο δρόμο της Αθήνας την κουβαλούσα από το 1990 όταν σε ηλικία 13 χρόνων συμμετείχα στον πρώτο μου Αγώνα 10χλμ, στο «Γύρο της Αθήνας» του 1990 που διοργάνωνε ο τότε Οργανισμός Νεολαίας και Άθλησης του Δήμου Αθηναίων. Χρειάστηκε να περάσουν 23 χρόνια για να το πραγματοποιήσω και σήμερα νιώθω ιδιαίτερα ευτυχής που τα κατάφερα.
Η πολύ-πολιτισμικότητα του αγώνα, καθότι συμμετείχαν μόνο στον αγώνα του κλασσικού μαραθωνίου περίπου 4.000 ξένοι δρομείς από όλα τα μέρη του κόσμου, καθώς επίσης και τα κλασσικά ιδεώδη του Ελληνικού πολιτισμού τα οποία τα έβλεπε κανείς σε διάφορες στιγμές του αγώνα, είναι μερικά από τα γεγονότα τα οποία σίγουρα θα πρέπει να δει ο καθένας μας είτε ως αθλητής είτε ως θεατής σε αυτόν τον αγώνα. Είναι σίγουρα και η ιστορική βαρύτητα του αγώνα η οποία κάνει τους περισσότερους αθλητές και θεατές να δείχνουν το καλύτερο τους πρόσωπο.
Πόσα κλαδάκια ελιάς ταξίδεψαν άραγε 42 ολόκληρα χιλιόμετρα; Κλαδάκια ελιάς που οι κάτοικοι του Μαραθώνα τα έκοβαν έτσι άπλα από τα δένδρα των αυλών των σπιτιών τους και τα έδιναν στους δρομείς για να μεταφέρουν την αύρα των κοινωνιών τους εκεί μακριά στην Αθήνα μας. Κλαδάκια ελιάς που οι γυναίκες τα έβαζαν κότσο στα μαλλιά τους και οι άνδρες τα κράταγαν σφικτά για να τα τερματίσουνε μαζί τους. Από όποιο μέρος περνούσαμε ένοιωθες ότι όσοι κάτοικοι μπορούσαν ήταν εκεί να χειροκροτήσουν και να συμμετάσχουν. Τα παιδιά σου άπλωναν το χέρι και σίγουρα όταν θα γύρισαν στο σπίτι τους θα είπανε… μαμά μπαμπά όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω αθλητής!
Όταν στο 25χλμ του αγώνα, εκεί που η κούραση είχε αρχίσει να παίζει το ρόλο της, με έφτασε ο συναθλητής μας Αχιλλέας ο οποίος έτρεχε παρέα με το 10χρονο Γιάννη ο οποίος ήταν πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι κατάλαβα ένα σημαντικό κομμάτι του μηνύματος του αγώνα. «Γιάννη πάμε στα παιδιά» του είπε αλλάζοντας πλευρά του δρόμου και ερχόμενος στα δεξιά εκεί που ήταν μαζεμένα τα παιδιά ενός σχολείου τα οποία τους επευφημούσαν και τους έδιναν το χέρι. Δε μπορείς πάντα να ‘κρατάς’ τις ανάσες σου αλλά μερικές φορές πρέπει να τις χάνεις.
Όταν έφτασα πλέον στην Αγία Παρασκευή, εκεί που νομίζεις ότι θα αρχίσει να σε πηγαίνει η κατηφόρα, συνειδητοποίησα ότι θέλει συγκέντρωση, προσπάθεια και επιμονή. Έχοντας χαθεί με τη παρέα μου τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Το στομάχι είχε αρχίσει να ανακατεύεται με όλα αυτά είχαμε καταναλώσει και έτσι αποφάσισα να συνεχίσω με ότι δυνάμεις μου είχαν απομείνει, μόνο με νερό. Η ιδέα ότι σε περιμένει η οικογένεια σου στο στάδιο δρούσε σας μαγνήτης. Τα παιδιά μου είχαν δείξει από το πρωί τα πλακάτ που είχαν φτιάξει με τη μαμά για να τα σηκώσουν στο Καλλιμάρμαρο. Ο πατέρας μου θα ήταν πάλι εκεί, όπως σε εκείνον τον πρώτο μου από τους 11 αγώνες 10χλμ του ΣΕΓΑΣ πριν από 13 χρόνια. Τελικά το στάδιο φάνηκε. Κάποια στιγμή νόμιζες ότι σε προχωράει η δύναμη του κόσμου που ήταν μαζεμένος γύρω σου στην άκρη του δρόμου.
Το δικό μας μικρό μήνυμα είχε τερματίσει. Οι Μηχανικοί της Γης είχαν τελειώσει την πρώτη τους παρουσία σε αγώνα. Το εγχείρημα ήταν δοκιμαστικό και σίγουρα του χρόνου ευελπιστούμε σε μία δυναμική παρουσία με πολλές συμμετοχές. Κάποιοι θα μας έμαθαν, κάποιοι άλλοι θα σκέφτηκαν να τρέξουν και αυτοί του χρόνου για μία άλλη δική τους ιδέα. Το μήνυμα του αγώνα μας έχει γίνει πλέον απτό. Η υπερπροσπάθεια του αγώνα συνδέεται με την υπερπροσπάθεια που πρέπει να καταβάλει ο άνθρωπος για να κατακτήσει αυτό που έχει βάλει στόχο στη ζωή του. Εμείς, μεταξύ των άλλων, θέλουμε να βοηθήσουμε με τις γνώσεις μας και την όρεξη μας, φτωχούς συμπολίτες μας και ανθρώπους του αναπτυσσόμενου κόσμου να έχουν πρόσβαση σε πολύ βασικά πράγματα όπως νερό, ασφαλή στέγη και πρόσβαση στην τεχνική γνώση. Ο αθλητισμός είναι ένας ακόμα τρόπος, από τους πολλούς που υπάρχουν, να μην μένεις νωθρός, να μπορείς να προσφέρεις. Σίγουρα, σε αυτούς που δεν κάνουν πρωταθλητισμό, δε θα πρέπει να γίνεται αυτοσκοπός αλλά να είναι ένα εργαλείο για να πετυχαίνουν και τους υπόλοιπους στόχους τους.
Οι Μηχανικοί της Γης σας περιμένουν του χρόνου στον αντίστοιχο αγώνα 5, 10 ή 42 χλμ. Περιμένουν επίσης από εσάς που διαβάσατε αυτό το άρθρο να προτείνεται τρόπους δράσης, να μας εντοπίσετε τεχνικές ανάγκες που έχουν άνθρωποι από το εσωτερικό ή το εξωτερικό και φυσικά να ενταχθείτε και να βοηθήσετε με τον τρόπο σας τη δράση και τη διάδοση της μη κερδοσκοπικής μας οργάνωσης.
