Οι Μηχανικοί της Γης έλαβαν μέρος στον 32ο Μαραθώνιο της Αθήνας με συμμετοχές σε όλες τις κατηγορίες! Μερικές φωτογραφίες από τους συμμετέχοντες των 5 και 10 χιλιομέτρων. Η προετοιμασία για την επόμενη χρονιά έχει ήδη ξεκινήσει… σας περιμένουμε!
Οι Μηχανικοί της Γης στον 32ο Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας – Ένα γράμμα για το παιδικό μας ημερολόγιο
Αθήνα, 22 Δεκεμβρίου 2014
Η Κυριακή 9 Νοεμβρίου 2014 σίγουρα θα γράφτηκε στο προσωπικό ημερολόγιο πολλών ανθρώπων αλλά και πολλών οργανώσεων. Όσοι βρείτε το χρόνο να μας διαβάσετε θα δείτε πώς το οδοιπορικό του τρεξίματος συνάντησε το οδοιπορικό της οργάνωσης «Μηχανικοί της Γης», μιας μικρής μη κερδοσκοπικής οργάνωσης, με έδρα το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, που στοχεύει στην παροχή τεχνικής βοήθειας και τεχνογνωσίας στις αναπτυσσόμενες χώρες και σε μη κυβερνητικές οργανώσεις εντός και εκτός Ελλάδας.
Οι Μηχανικοί της Γης έφτιαξαν τις δικές τους μικρές ομαδούλες, μία σε κάθε αγώνισμα, και κατέβηκαν και αυτοί μαζί στην πολυπολιτισμική γιορτή της Αθήνας. Μία μικρή μουρμούρα από τους μη μαθημένους του χώρου, στο πρωινό ξύπνημα της Κυριακής υπήρξε, αλλά αυτό ξεχάστηκε γρήγορα, μόλις βρεθήκαμε στο πλήθος κόσμου μπροστά στη γραμμή της αφετηρίας. Στην αρχή αστειάκια και ξένοιαστη παρέα. Λίγο πιο πέρα όμως, εκεί στις πρώτες ανηφόρες, ο καθένας σίγησε μάλλον για να αναλογιστεί πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Η αποστολή στη Γάζα πρέπει να ήταν στη σκέψη του μέλους μας που κοιτούσε σταθερά ευθεία μπροστά. Η αποστολή στην Τανζανία για εξεύρεση κατάλληλων θέσεων για γεωτρήσεις πόσιμου νερού, πρέπει να ήταν στη σκέψη εκείνου που κοιτούσε ταπεινά κάτω. Η δράση στον παιδικό σταθμό των Φιλιππινέζων Εργαζομένων στην Ελλάδα, για τη λειτουργία του παιδικού τους σταθμού, πρέπει να ήταν στη σκέψη εκείνης που μισογελούσε αφηρημένα. Αλλά και τόσες άλλες σκέψεις πετούσαν και ανταλλάσσονταν από τον έναν στον άλλο. Η προώθηση της δόμησης με χώμα, ενός αρχέγονου όσο και Ελληνικού τρόπου δόμησης χρήσιμου για τους ανθρώπους που επιζητούν την παραδοσιακή και οικονομική δόμηση. Η συμμετοχή σε επιστημονικές εργασίες και προγράμματα που στοχεύουν στην παροχή τεχνικής βοήθειας σε άλλες οργανώσεις ή ανθρώπους που τη χρειάζονται. Κάθε χιλιόμετρο και μία δράση και η ελπίδα πως άμα γίνουμε πολλοί θα είναι κάθε βήμα και μία δράση. Για να φτάσουμε όμως στη μέρα του αγώνα χρειάστηκαν πολλές μέρες προετοιμασίας.
Θυμάμαι όλες εκείνες τις προπονήσεις στους ζεστούς και κρύους καιρούς και δεν ξέρω τι να πρωτοδιηγηθώ. Ένα πρωινό με αρκετή καταχνιά, την ώρα που τα παιδιά κοιμούνται ακόμα, περνώντας έξω από μια φτωχόπορτα ενός μονώροφου σπιτιού με αρκετές ρωγμές, μία μεγάλη κυρία με συνάντησε με τα μάτια της και μου είπε: «Σε σταυρώνω για να τα πας καλά». Ναι, ένοιωσε το σημαντικό του άλλου. Πόσο σπάνιο μερικές φορές και πόσο συχνό μερικές άλλες.
Μια άλλη φορά, σε μια κατηφοριά ένοιωσα ξωπίσω μου ένα μισοχαλασμένο μηχανάκι να κόβει την ταχύτητα του φτάνοντάς με. Γύρισα δίπλα μου και είδα τον Νασίρ με το τετράγωνο κουτί δεμένο στο πίσω μέρος της πάπιας του. Όταν τρέχεις – μου είπε – να αναπνέεις από τη μύτη, όχι από το στόμα, διορθώνοντάς με. Τρέχεις; τον ρώτησα. Έτρεχα στο Πακιστάν μου απάντησε. Το άφησε για τον αγώνα της ζωής, αλλά εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα το είχε ξαναπιάσει. Δεν φαινόταν να τον απασχολούσε η προθεσμία των αφεντικών. Ήταν τα δευτερόλεπτά μας. Κατηφορίσαμε μαζί κουβεντιάζοντας σαν φίλοι!
Μια άλλη φορά σε έναν αγώνα στη Θήβα θυμάμαι το συναπάντημά μου με ένα βοσκό. Μόνοι μας στο καμπυλωτό τοπίο. Ο διαφορετικός κόσμος του ενός πλησίαζε το διαφορετικό κόσμο του άλλου. Και ξαφνικά αυτή η διαφορετικότητα έπαψε μπροστά στον χαιρετισμό και των δύο με το χέρι σταθερά παρατεταμένα ψηλά. Ένας χαιρετισμός που κράτησε περισσότερο από αυτό που ακούγεται.
Μία άλλη φορά πρόσφατα πριν από λίγες ημέρες είχα πάει το γιο μου στον αγώνα του Γαλατσίου. Περιμέναμε λοιπόν να δούμε και τους πρώτους από τους άντρες που θα τερματίζανε στον μεγάλο αγώνα των ενηλίκων. Καθώς έφτανε ο πρώτος κοίταζε συνέχεια πίσω του και έκοβε ταχύτητα. Παραξενεύτηκα προς στιγμή. Μετά καταλάβαμε. Περίμενε τον δεύτερο να τερματίσουνε μαζί, σχεδόν αγκαλιά. Φίλε, αν με διαβάζεις, ήσουν η ομορφότερη στιγμή εκείνου του κυριακάτικου πρωινού.
Αλλά υπάρχουν και άλλες όμορφες στιγμές. Ο θεός με έχει αξιώσει να συνοδεύω μερικές φορές ένα τυφλό δρομέα που όλοι ξέρετε. Θυμάμαι εκείνη τη φορά που τρέχαμε μαζί στο Κ1 στο Ολυμπιακό Στάδιο και μου είπε: Τώρα φυσάει δυτικός άνεμος και ο ουρανός έχει λίγα σύννεφα. Ήταν έτσι. ‘Η την άλλη πάλι φορά, την άνοιξη, που τρέχοντας μου είπε: το πρώτο τζιτζίκι του καλοκαιριού. Εγώ δεν το είχα ακούσει. Φέτος το καλοκαίρι το έφερε ο φίλος μου.
Πόσο σημαντικό είναι άραγε το τρέξιμο; Πολλές φορές είχα τους ενδοιασμούς μου. Σκεφτόμουνα ότι αυτό το χρόνο θα μπορούσα θα κάνω κάτι άλλο. Όχι ο χρόνος που παίρνεις από άλλα πράγματα είναι μάλλον λίγος μπροστά σε αυτά που κερδίζεις απαντούσα. Την οριστική απάντηση μου την έδωσε ο γιος μου ένα πρωί που χοροπήδαγε πάνω στη κοιμισμένη μου κοιλιά μετά τον τερματισμό μου στο μαραθώνιο. Πότε θα τρέξεις 62χλμ με ρώτησε; Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα ότι η προσπάθεια τον είχε εμπνεύσει. Εκείνη τη στιγμή ο μικρός μου έλεγε: Όταν βάζεις μεγάλους στόχους και τους καταφέρνεις μετά οφείλεις, πρέπει να βάλεις μεγαλύτερους.
Μερικές φορές μου έρχεται στο νου η ταινία «Όλα είναι δρόμος». Όταν ήμασταν πιο μικροί στους δρόμους κάναμε τις εφηβικές μας βόλτες. Βόλτες ατέλειωτες στα παγκάκια και τις πλατείες. Μεγαλώνοντας θέλαμε να αντιδράσουμε, σε αυτά που δεν μας άρεσαν, και πάλι βρεθήκαμε στους δρόμους. Τρέξαμε, στριμωχτήκαμε και από κάτω μας ήταν η άσφαλτος άλλοτε καυτή και άλλοτε παγωμένη. Τώρα, να ‘μαστε πάλι στους δρόμους να τρέχουμε αντιδρώντας με έναν άλλο τρόπο στο σύγχρονο τρόπο ζωής, επιδιώκοντας την ανάκτηση της επικοινωνίας με τη φύση, το σώμα μας και τον άλλο.
Τελικά διαβάζοντας και εγώ ο ίδιος της παραπάνω γραμμές νιώθω βαρύ το φορτίο. Ναι εμείς οι πολλοί ή λίγοι που κάνουμε κλασσικό αθλητισμό κουβαλάμε για να μεταδώσουμε αξίες που μπορούν να κρατήσουν τον άνθρωπο ψηλά. Μερικές φορές νοιώθω παράξενα όταν έχω να συναντήσω κάποιον φίλο πολλούς μήνες και όταν βρισκόμαστε με ρωτάει: Πως πάει το τρέξιμο; Σκέφτομαι από μέσα μου: Μα καλά δεν έχει να με ρωτήσεις τίποτα άλλο; Για τη δουλειά μου ή την οικογένεια μου. Αλλά μάλλον ναι! Η σπουδαιότητα των αξιών που πρεσβεύουμε, τον κάνει να παραβιάζει το πρωτόκολλο. Γιατί εμείς μετά από τον τερματισμό θα βάλουμε και άλλους στόχους. Όχι απαραίτητα αγωνιστικούς. Θα βάλουμε στόχους στη ζωή, που θα ξέρουμε πώς να τους πετύχουμε. Θα χρησιμοποιήσουμε τις ενδορφίνες (σημείωση: ενδογενείς ορμόνες που παράγονται και με το τρέξιμο και προκαλούν ευφορία) μας και για τις υπόλοιπες δράσεις της ζωής. Θα δώσουμε την ενέργειά μας στη δική μας οργάνωση ή σε οποιαδήποτε άλλη συλλογικότητα που έχει σκοπό τον καλύτερο κόσμο του αύριο, που έρχεται.
Ραντεβού λοιπόν ξανά του χρόνου και πάλι στο δρόμο του αθλητισμού. Και πάλι στον δρόμο του αγώνα. Και πάλι στο δρόμο της προσφοράς. Και πάλι στο δρόμο της αλληλεγγύης.
Ιωάννης Ψαράς
Μέλος των Μηχανικών της Γης
